De Ontwikkeling van de Hornet; RAF Cottesmore, 22 juli 2000

De F/A-18 Hornet, deel 1; Tekst en Afbeeldingen door Alex van Noye

De Amerikaanse McDonnell Douglas F/A-18 Hornet is een tweemotorige straaljager. Het supersonische toestel kan onder alle weersomstandigheden opereren. De Hornet was een van de eerste allround gevechtsvliegtuigen ter wereld dat zowel in de luchtverdedigingsrol als in de aanvalsrol kan worden ingezet.

De F/A-18 Hornet werd van oorsprong ontworpen door McDonnell Douglas en Northrop. De F/A-18 is afgeleid van de YF-17 project uit de jaren 1970 en wordt gebruikt door de Marine van de Verenigde Staten en het Marine Corps. De Hornet wordt ook gebruikt door de luchtmacht van verschillende andere landen. De F/A-18 kan een topsnelheid bereiken van Mach 1.8 (1.915 km/u). Het toestel kan een breed scala aan bommen en raketten meedragen aangevuld met het 20-mm Vulcan kanon. De Hornet wordt aangedreven door twee General Electric F404 turbofan-motoren. De F/A-18 heeft uitstekende aerodynamische waardoor het toestel erg wendbaar is. Primaire taken van de Hornet, zijn: de luchtverdedigingsrol, vliegtuigen escorteren, vloot verdediging, uitschakelen van vijandelijke luchtafweer, luchtsteun en luchtverkenning. Aan het begin van de jaren 1970, startte de Amerikaanse marine het Vessel Fighter Attack Experimental (VFAX) programma. Het doel was een multi-role vliegtuig ontwikkelen ter vervanging van de Douglas A-4 Skyhawk, de A-7 Corsair II en de laatste McDonnell Douglas F-4 Phantom II's en later ook de F-14 Tomcat. In mei 1974, stelde het House Armed Services Committee ruim 34 miljoen Dollar beschikbaar voor de opvolger van het VFAX programma onder de naam Navy Air Combat Fighter (NACF). Dit programma moest ook concurreren met het Light Weight Fighter (LWF) programma dat bij de luchtmacht liep. Het NACF programma zou uiteindelijk de ontwikkeling van de F/A18 Hornet inleiden.

Hoewel de YF-16 de LWF-competitie won, was de marine sceptisch dat een vliegtuig met één motor en een smal landingsgestel gemakkelijk op een schip kon worden gebaseerd. Op 2 mei 1975, kondigde de marine de selectie van de YF-17 aan voor hun project. Omdat de LWF de ontwerpvereisten van de VFAX niet deelde, vroeg de marine aan McDonnell Douglas en Northrop om een nieuw vliegtuig te ontwikkelen op basis van het ontwerp en de principes van de YF-17. Op 1 maart 1977, kondigde de

Amerikaanse regering aan dat de nieuwe F-18 zou worden aangeduid als de "Hornet". Bij de ontwikkeling van de F-18 kwamen de twee bouwers overeen om de fabricage van componenten gelijkmatig te splitsen, waarbij McDonnell Douglas de eindmontage uitvoerde. McDonnell Douglas zou de vleugels, stabilatoren en voorwaartse romp bouwen, terwijl Northrop de midden- en achterste rompdelen en verticale stabilisatoren zou bouwen. McDonnell Douglas was de hoofdaannemer voor de marine variant van de Hornet. Northrop zou de hoofdaannemer worden voor de F-18L landversie die Northrop op de exportmarkt hoopte te verkopen. De F-18 werd aanvankelijk bekend als McDonnell Douglas Model 267. Voor carrier operaties werden het casco, het onderstel en de staarthaak versterkt. Ook werden vouwvleugels en katapult bevestigingen toegevoegd en werd het landingsgestel uiteindelijk verbreed.

Aan het begin van het test programma had de F/A-18 Hornet nog verschillende dynamische issues. Tijdens het testen van de vliegeigenschappen van de Hornet, werd een obstakel op de voorrand van de stabilisatoren opgevuld en werd de opening tussen de Leading-Edge-Extensions (LEX) en de romp grotendeels opgevuld. De openingen, de grenslaag en luchtafvoersleuven controleerden de vortex die werd gegenereerd door de LEX. Hierdoor werd er stabielere lucht over de verticale stabilisatoren bij hoge aanvalshoeken gevoerd. Echter veroorzaakten deze openingen ook een grote hoeveelheid luchtweerstand, waardoor het probleem van het onvoldoende vliegbereik van de F/A-18 verslechterde. McDonnell-Douglas vulde 80% van de opening op, waardoor er een klein gleufje overbleef om lucht uit de motorinlaat te laten ontsnappen. Dit kan hebben bijgedragen tot vroege problemen met metaalmoeheid op de verticale stabilisatoren als gevolg van extreme structurele belastingen. Als resultaat hiervan, werden ook de verticale stabilisatoren versterkt in 1984. Vanaf mei 1988, werd een kleine verticale vin aan de bovenkant van elke LEX toegevoegd om de wervelingen te verbreden en ze weg te leiden van de verticale stabilisatoren. Dit zorgde ook voor een kleine toename van de controleerbaarheid van het vliegtuig. De eerste serie F/A-18's hadden een probleem met onvoldoende rolsnelheid dat werd versterkt door de onvoldoende vleugelstijfheid bij belastingen.

De eerste pre-productie F-18A rolde uit de hangaar van de fabriek in oktober 1978. Volgens de oorspronkelijke plannen zouden er in totaal 780 vliegtuigen van drie varianten worden aangeschaft voor de marine en de mariniers van de Verenigde Staten. De eerste versie F-18A zou een eenpersoons luchtoverwicht jager worden, terwijl de A-18A een eenpersoons aanvalsvliegtuig zou worden. De derde variant was de TF-18A die als tweepersoons trainingsversie ingezet zou worden. Na enkele verbeteringen in de avionica en aangepaste multifunctionele displays en een herontwerp van externe ophang punten, konden de F-18A en A-18A tot één vliegtuig worden gecombineerd. Vanaf 1980, werd het nieuwe vliegtuig dan ook aangeduid als de F/A-18A Hornet. De TF-18A werd opnieuw aangeduid als de huidige F/A-18B Hornet. De eerste productie F/A-18A Hornet vloog op 12 april 1980. Na een productierun van 380 F/A-18A's, verschoof de productie naar de F / A-18C in september 1987. De F/A-18 is naast de Amerikaanse krijgsmachtdelen ook gekocht door verschillende buitenlandse luchtmachten. Export Hornets zijn meestal vergelijkbaar met de Amerikaanse modellen met een vergelijkbare fabricagedatum. Aangezien geen van de klanten vliegdekschepen gebruikt, zijn alle export modellen verkocht zonder het automatische landing systeem van de Hornet. Ook hebben verschillende gebruikers het katapult systeem aan het neuswiel verwijderd. Met uitzondering van Canada kochten alle export klanten hun Hornets via de Amerikaanse marine en niet van de fabriek.